„Dekameron” (z greckiego: dziesięć dni) to cykl 100 nowel, opowiadanych w ciągu 10 dni 1348 roku przez grupę szlachetnie urodzonych florentyńczyków, którzy schronili się przed epidemią dżumy w podmiejskiej willi.
Kolejne opowieści wciągają nas w świat zmysłów – miłości niekoniecznie małżeńskiej, przygód erotycznych, uciesznych gier i zabaw będących udziałem ludzi bystrych i inteligentnych. Znakomicie nakreślone sylwetki bohaterów, złożoność i wielobarwność ich charakterów, realizm obyczajowy, to niewątpliwe atuty tego zbioru. Co więcej, Boccaccio snuje opowieść bez dygresji i dłużyzn, skupiając całą uwagę na jednym wątku, zaskakując słuchaczy niespodziewanymi zwrotami akcji i efektowną pointą.
„Dekameron” powstał w połowie XIV wieku, długo krążył w rękopiśmiennych odpisach, by po z górą stu latach doczekać się oficjalnego wydania. Czytelnicy nie cieszyli się nim jednak zbyt długo – w połowie XVI wieku książka trafiła do kościelnego indeksu ksiąg zakazanych. I chyba tkwi w nim do dziś…
